.

Վերընթերցում եմ Ձեր բանաստեղծությունները՝
գրված ընչավորի ձեռքով, որին հասու էր ամենը,
ու չքավորի, որի ձեռքից խլել էին տունը,
ձեռքով գաղթականի, մենակյացի։

Դուք միշտ ուզում եք կարելիից ավելին ասել-
պոեզիայից անդին, վեր, դեպի բարձունքը,
բայց և ցածրում, ուր, վախվորած ու խոնարհ,
ընկած է մեր հողը։

Երբեմն այնպես եք խոսում՝
ընթերցողի հավատը մի պահ գալիս է,
թե տոն է ամեն օրը,

ու որ պոեզիան, ինչպե՞ս ձևակերպեմ,
վկայությունն է կյանքի կլորության,
լիության, վեհության, փաստում է, որ
կյանքն իդեալական բանաձևումից չի ամաչում։

Միայն երեկոյան,
երբ փակում եմ գիրքը,
քաղաքի ծանոթ ժխորը հետ է դառնում-
մեկը հազում է, լալիս, մյուսը՝ հայհոյում։

թարգմ․ լեհերենից՝ Տաթեւ Չախեան