it gets run over by a van.
you find it at the side of the road
and bury it.
you feel bad about it.
you feel bad personally,
but you feel bad for your daughter
because it was her pet,
and she loved it so.
she used to croon to it
and let it sleep in her bed.
you write a poem about it.
you call it a poem for your daughter,
about the dog getting run over by a van
and how you looked after it,
took it out into the woods
and buried it deep, deep,
and that poem turns out so good
you're almost glad the little dog
was run over, or else you'd never
have written that good poem.
then you sit down to write
a poem about writing a poem
about the death of that dog,
but while you're writing you
hear a woman scream
your name, your first name,
both syllables,
and your heart stops.
after a minute, you continue writing.
she screams again.
you wonder how long this can go on.

_Raymond Carver

Մեքենայի տակ ընկավ:
Դու գտար մարմինը մայթին
ու թաղեցիր:
Եվ հիմա վատ ես զգում,
ծանրացել է սիրտդ,
ու ցավում է ոչ թե եղածի, այլ դստրիկիդ համար,
որովհետև շունն իրենն էր,
որովհետև սովոր էր փսփսալ շան ականջին
ու քնեցնել կողքին:
Դու սրանից բանաստեղծություն ես սարքում:
Բանաստեղծություն աղջկադ համար
մասին
շնիկի, որ ընկավ մեքենայի տակ,
ու թե ոնց խնամքով հանեցիր մարմինը խոտերից,
ոնց խորախոր թաղեցիր,
ու բանաստեղծությունն այնքան լավ է ստացվում,
որ մի տեսակ ուրախանում ես դիպվածի համար,
այլապես
այս ընտիր գործը երբեք չէիր գրի:
Հետո նստում ես՝ գրելու մի ուրիշ բանաստեղծություն
սատկած շնից բանաստեղծություն պոկելու մասին,
բայց հենց գրելու միջոցին
մի կին ձայն է տալիս՝
քո, հենց քո անունն է կանչում
վանկատված,
ու սիրտդ կանգնում է:
Շունչ ես քաշում, գրիչը վերցնում,
ու նա կանչում է կրկին:
Մտածում ես՝ տեսնես սա որքան կձգվի…

_ Ռեյմոնդ Քարվեր
թարգմ. անգլ.՝ Տաթև Չախեան