.

 

 

Օրն այդ, երբ հասնում է մահվան գուժը
մոտիկ մարդու, ընկերոջ կամ անծանոթի,
որով հիացել ենք հեռվից հեռու․․․
Առաջին պահին, առաջին ժամերին –
նա այլևս չկա,
թվում է՝ հաստատ, անխուսափելիորեն,
գուցե և ապացուցված, որ չկա, վստահում ենք
(դժկամորեն) նրան, ով զանգում է վշտահար,
կամ ռադիոյի զգայազուրկ ձայնին,
բայցևայնպես, չենք կարողանում հավատալ,
աշխարհում ոչինչ մեզ չի համոզի, որովհետև
նա դեռ ապրում է (մեզ համար),
ավելին, քան ապրում է,
թեև գնացել է՝ չի կորչել անհետ,
ընդհակառակը՝ աչքներիս առաջ,
կյանքի ամենածաղկուն փուլում
դեռ փթթում է, թեև հող է դարձել,
դեռ խոսում է, թեև պապանձվել է,
հաղթանակում է, թեև  պարտվել է,
տանուլ է տվել մենամարտը –
ու՞մ դեմ․ ժամանակի՞, մարմնի՞․․․ Չէ, ճիշտ չէ,
հաղթել է, նվաճել է ողջը, հնարավոր ամբողջը
ու հիմա այնքան լիքն է, լիարժեք, կատարյալ,
որ չի տեղավորվում կյանքում,
կյանքի փխրուն ճենապակին փշրում, կանգնում է ողջերից վեր,
ասես մի ուրիշ նյութից է շինված՝ ամենակարծր բրոնզից,
բայց և նույն պահին տարակուսում ենք, պատում է տագնապը,
գլխի ենք ընկնում, գիտենք,
որ ահա կիջնի լռություն,
ու լացը կխեղդի։

 

թարգմ․ լեհերենից՝ Տաթեւ Չախեան