.
Ութ տարեկան եմ
Երաժշտության դաս հարևան տեր և տիկին Յ-երի տանը։
Առաջին անգամ եմ այստեղ․
տան հոտը մերինից տարբեր է։
(Ինձ թվում է՝ մերն ընդհանրապես հոտ չունի)։
Տունը գորգապատ է․ հաստ, պարսկական գորգեր։
Գիտեմ, որ հայեր են,
բայց չգիտեմ՝ հայն ինչ է։ Հայերը գորգեր ունեն։
Օդում պար է բռնել դեռ Լվովից բերված փոշին՝
միջնադարյան փոշին։
Մենք ո՛չ գորգեր ունենք, ո՛չ էլ՝ միջնադար։
Չգիտենք՝ ով ենք - թափառակա՞ն գուցե,
իսկ եթե առհասարակ չկա՞նք։ Միայն ուրիշները կան։
Ակուստիկան չքնաղ է հարևանի տանը։
Կատարյալ լռություն է։
Ալարկոտ, ընտելացված գազանի պես, սենյակում կանգնած է
ռոյալը, որի կենտրոնում խոնջանում է երաժշտության սև գունդը։
Հենց առաջին, թե երկրորդ պարապմունքին տիկին Յ-ն ասաց, որ
երաժշտական տաղանդ առանձնապես չունեմ,
և լավ է՝ փոխարենը սովորեմ լեզուներ։
Երաժշտական տաղանդ չունեմ։
Լեզու սովորելն ավելի ճիշտ է։
Երաժշտությունը միշտ կլինի այլուր՝
անհասանելի, միշտ ուրիշի տանը։
Մի այլ տեղում պահված կլինի սև գունդը,
Միգուցե լինեն այլ ծանոթություններ, բացահայտումներ։
Տուն վերադարձա գլխիկոր,
մի քիչ տխուր, բայց և ինձնից գոհ –
տուն, որ Պարսկաստանի պես չէր բուրում,
ուր սիրողական կտավներ, ջրաներկեր կային,
ու դառնացած, բայց և բավականությամբ մտածեցի,
որ ունեցած-չունեցածս լեզուն է, բառը և ուրիշ ոչինչ, պատկերը,
աշխարհը և ուրիշ ոչինչ։
թարգմ․ լեհերենից՝ Տաթեւ Չախեան