Als je land rotsachtig is en kurkdroog,
schrijf dan een gedicht, om het leven te verzachten.
Onze president, een letterkundige, naar verluidt,
schrijft op de achterkant van verdragen
gedichten van eenzaamheid en verdriet,
en van aftreden ook, wanneer hij het niet meer ziet zitten…
De oppositie scheldt op rijm
en wij schreeuwen allen ritmisch.
De minister van defensie heft lofredes aan
op de oorlog,
om onze ellendige buren te vermurwen,
om de bom geruisloos te doen vallen.
De directeur van de Centrale Bank leest vrije verzen voor
aangaande de crisis,
en journalisten schrijven ogenblikkelijk kwatrijnen
over de laatste ongevallen en vooral over zelfmoordenaars
die gedichten nalaten in hun broekzak.
Zwervers, leunend tegen een muur,
wijden naamdichten aan honger en kou.
Als het leven je te zwaar wordt,
deel
het
op
in
regels,
om het lichter te kunnen leven.
En bovenal,
als je niet weet hoe je spreken moet
van genocide, vaderland en vijanden,
schrijf dan zeker een gedicht,
om het geschiedenisboek verteerbaar te maken.
En wellicht ten overvloede:
als je land rotsig en lemig is,
zeg je doden vaarwel met een gedicht,
zodat zij in vrede rusten.

_Translated by Anna Maria Mattaar