Մայրաքաղաքի հրապարակում

մանկապարտեզից փախած երեխաները

ոտքերը խփում են գետնին ու կրկես պահանջում:

Ժողովուրդը բաց նամակ է հղում նախագահին,

որ կրկես կառուցվի՝

անթույն օձերով, պարող արջերով ու չկծող վագրերով:

Իհարկե, նախագահն անմիջապես դադարեցնում է

զինամթերքի գնումը

և ռազմական ողջ բյուջեն ուղղում կրկեսի կառուցմանը:

Բայց հանկարծ պատերազմը վերսկսվում է,

ու շինարարությունը՝ դադարեցվում:

ԶԼՄ-ները գրում են անկրկես քաղաքի մասին,

միջազգային կառույցներից դիտորդներ են ժամանում,

տմբտմբացնում գլուխներն ու խոստանում

զբաղվել խնդրով:

Հարևան երկրների պատվիրակները գալիս,

իսկ ավելի հեռուներից զանգում են, զորակցում

և ուղարկում օձեր, արջեր ու վագրեր,

որ տխուր թափառում են քաղաքում

և մեջքները տալիս արևին՝

սպասելով մեջ ընկած պատերազմի ավարտին:

Եվ այսպես ամեն նոր սերունդ

զինադադարի խաղաղ ժամերին

օձերի, արջերի, վագրերի հետ միաձայն

հանուն կրկես ունենալու իրավունքի

դմբդմբացնելով խլացնում է լռությունն արկերի: